Van nature zijn Moerwijkers échte buitenmensen, maar de laatste jaren houden tablets, televisie, telefoons en computers bewoners – zelfs als de zon volop schijnt – binnen. Dat kan niet goed zijn, denken de ‘overgebleven’ buitenmensen die er deze zomer alles aan doen om de wijk binnenstebuiten te keren en buren te laten proeven aan hun buitenwereld. Mijn Moerwijk Magazine ging alvast op verkenning uit en liet zich rondleiden door ‘Moestuin Kitty’ om te ontdekken wat er zoal in het groen te doen en te beleven is.
Een betere reisgids dan Kitty Hinkenkemper kunnen een stukjesschrijver en fotograaf zich duidelijk niet wensen. Afgezien van dat ze alle plekken en buitenmensen in Moerwijk kent, weet ze ook veel over natuur. Dat is best handig voor wie nooit zo uitblonk in biologie en denkt dat zo’n beetje elk plantje giftig is. De eerste plek die Kitty ons wil laten zien is de Buurttuin Moerwijk aan de Guntersteinweg. Dat blijkt een heuse oase, van rust en natuur. De vogeltjes fluiten er lustig op los en krijgen zo nu en dan bijval van een voorbij sjezende trein. De tuin ligt namelijk tussen een woonblok en het spoor in.
In de tuin is Michel Bos bezig. Dat is hij eigenlijk altijd, want de buurttuin is sinds 2013 zijn lust en zijn leven. Het kost dan ook wat moeite om hem los te weken voor een gesprek aangezien hij graag met zijn klassieke grasmaaier in de weer is. Maar eenmaal aan de praat, blijkt hij buitengewoon spraakzaam. “Een paar jaar geleden heb ik mijn rug gebroken. Dat kwam door een epileptische aanval. Negen maanden later kreeg ik ook nog eens een hersen-bloeding… Mijn leven bestond daarna 3,5 jaar uit vier muren en een afstandsbediening. Ik werd er knettergek van; mijn hele leven heb ik namelijk met veel plezier gewerkt. Een baan zit er alleen niet meer in voor mij: ik ben levenslang afgekeurd”.
Ondanks zijn broze conditie weigert Michel bij de pakken neer te gaan zitten. Hij besloot daarom na een periode als kasplantje ‘gewoon’ maar aan de slag te gaan met een buurttuin, ook al slikt hij tegenwoordig naar eigen tellen ‘dertig pillen per dag’. “Ik woon hiernaast en heb een paar jaar voor het groenbedrijf gewerkt dat hier zit. Daar deed ik de administratie voor. Ik wist dus wel hoe ik het moest aanpakken”.
Het resultaat van zijn inspanningen is een buurttuin waar groenliefhebbers van glunderen en waar Kitty best een beetje jaloers op is. Vol bewondering inspecteert ze de diversiteit aan gewassen die ‘groenteman Michel’ in kassen, zakken en op het land verbouwt. “Welke tomaten wil je hebben!? Ik heb alle soorten voor je!”, informeert Michel vrolijk. Hij zou willen dat meer Moerwijkers gratis groenten komen halen. “Ik doe het voor de mensen in de buurt. Ik ben er zeven dagen in de week vanaf zes uur ’s ochtends, het liefst dag en nacht. Ik zeg altijd: pak wat je nodig hebt, zolang je genoeg overlaat voor anderen. En als ze willen, krijgen ze ook een kop koffie van me. Maar tot nu toe komen er niet zoveel mensen. Ik denk omdat ze zich schamen…”
Zulke vind je niet in de supermarkt!
Binnen(moes)tuinen
Na een uur nemen we afscheid van Michel die ons natuurlijk niet met lege handen laat vertrekken en een plantje basilicum meegeeft. Michel: “Zulke vind je niet in de supermarkt! Aan de kleur groen kun je zien dat dit echt anders smaakt”. Onze fotograaf, die Italiaanse connecties heeft en dus wel verstand heeft van basilicum,
ruikt even en knikt instemmend. Het plantje gaat dan ook mee in een tas, op doorreis naar de volgende tuin. Daarvoor komen we terecht bij de Marcuskerk waar Kitty elke dinsdag en donderdag zelf werkt. Ze laat haar toeristen er wat plantjes proeven die we normaal gesproken waarschijnlijk als onkruid hadden aangemerkt. Op het super bittere blaadje van de kardoen na, smaken de ‘melde’, vogelmuur, kaasjeskruid, klaverzuring en wilde mosterd allemaal heel goed. “Ik maak er straks een kleurige salade van, uit eigen tuin”, verklapt Kitty haar lunchplannen.
Voor de laatste locatie die we bezoeken, kunnen onze fietsen bij de kerk blijven staan. We wandelen naar de Joan Blasiusstraat. Daar opent Kitty de deur van een binnentuin waar we via een begroeide midgetgolfbaan uitkomen bij een van haar nieuwste projecten. Kitty: “Deze moestuinen hebben we met Vier de Natuur aangelegd. Er waren bewoners die graag een tuintje wilden, maar de woningbouw was er niet meteen voor om in de grond te tuinieren. We hebben ervoor gezorgd dat er nu in elk geval vijf tuintjes in bakken zijn. Misschien worden er dat hier wel meer”.
Anders dan de Buurtuin Moerwijk horen deze tuintjes bij bewoners. Je kunt er dus niet zomaar uit plukken, al zou Ivan Habib, een van de ‘grondbezitters’, het prima vinden als je een keer om iets uit zijn tuintje vraagt. Hij is maar wat blij dat een langgekoesterde wens eindelijk in vervulling is gegaan en toont trots de Irakese kruiden waarvoor hij zaadjes uit zijn thuisland heeft meegebracht. Ook zijn tuinbuurvrouwen Naïma uit Somalië en de Turkse Ülkü komen op het bezoek af. Ivan kent de dames inmiddels goed; als het nodig is, geven ze elkaars plantjes wat water. “Dat is een reden waarom we altijd minmaal drie mensen nodig hebben om moestuinen in binnentuinen te beginnen”, aldus Kitty die denkt dat nog veel meer Moerwijkers best een eigen tuintje willen. Daar helpt ze bewoners maar al te lief bij, want als het aan haar ligt wordt de wijk alleen maar groener en groener. “Het zou toch fantastisch zijn als alle binnentuinen straks moestuinen hebben!? Ik wil dat heel Moerwijk eetbaar wordt!”.
‘Ik wil dat heel Moerwijk eetbaar wordt!’
